Ik zeg het maar alvast: dit is een raar boek. Raar in de aangename zin van het woord, dat wel. Alleen de titel klinkt al een beetje raar: De Verhalenbundel. Droog, een tikje vreemd, zodat je denkt: is hier geen foutje gemaakt? En dat vreemde, desolate gevoel raak je bij het lezen van deze bundel eigenlijk niet meer kwijt. Josien Laurier speelt een toverachtig spel met de tijd, de werkelijkheid en je verwachtingen. Een man leest vol nieuwsgierigheid het nieuwe boek van zijn lievelingsauteur. Alles wat hij leest, gebeurt op dat moment in zijn eigen leven. De man blijkt zelf een personage in het boek van zijn favoriete schrijver. En dan kun je niet anders hopen dan dat het verhaal goed afloopt. Dat is echter nog maar de vraag. ‘Hoe liepen de verhalen van zijn lievelingsauteur af? Slecht, dat stond vast, want hij hield niet van happy endings. Hij niet en de auteur niet.’ Vervreemding alom dus. En die vervreemdende sfeer hangt in alle verhalen van De Verhalenbundel. Een architect wordt in zijn eigen gevangenis opgesloten, een vrouw raakt tijdens een survival in Brazilië de groep en haar lenzen kwijt, Westerlingen worden op plantages in Mexico te werkgesteld, terwijl thuis acteurs hun rol overnemen. ‘Vraagt u zich, voor u gaat jammeren, af wat uw originaliteit waard was. Hebt u niet zelf geacteerd, uw leven lang?’

Lauriers verhalen zijn geschreven met een verbluffende vaart en helderheid. De korte, frisse zinnen doen dikwijls dichterlijk aan. Ze voeren je eenvoudig mee en zijn soepel genoeg om de raarste absurditeit in te passen. Alles is nog maar de vraag, en tegelijk is er veel meer aannemelijk dan je voor mogelijk hield. De afloop van ieder verhaal is altijd onvoorspelbaar, maar die onvoorspelbaarheid wordt nergens voorspelbaar.

Razend knap in zijn raarheid.