Arne Leffring


Glossy tijdschrift 'Ciao, Bella!', finita?

Met veel tamtam kondigde uitgeverij Vassallucci in het voorjaar van 1996 de geboorte van een nieuw literair tijdschrift aan. Ciao, Bella! heette het magazine voor 'Jong & Nieuw', zoals in koeienletters op de wikkel stond.'

De distributie van de ruim drieduizend exemplaren kwam exclusief in handen van Betapress, zodat het blad in alle kiosken lag, door heel Nederland. Heel bijzonder voor een literair tijdschrift, weet een woordvoerder van Betapress.

Maar na het glossy nulnummer bleef het stil. Doodstil. Nog altijd wachten de kleine honderd abonnees op de vier nummers die hun in het colofon waren beloofd.

'Een pauze', noemt Lex Spaans van uitgeverij Vassallucci het zeven maanden lange stilzwijgen na de eerste proeve van bekwaamheid. Van redactionele onenigheid is geen sprake. Er wordt binnenkort weer gepraat met de redactie over een vervolg.

Dat moet haast een volledig nieuwe redactie zijn, want de vier dames die verantwoordelijk waren voor de inhoud van het nulnummer zijn alle vier gestopt. Dat zegt althans eindredactrice van Ciao, Bella!, Lucie Th. Vermij.

Uitgever Spaans en eindredacteur Vermij lijken het er wel over eens dat Josien Laurier niet terugkeert als hoofdredactrice. Zelf weigert Laurier elk commentaar. 'Het is een te lang verhaal', zegt ze.

Volgens Spaans kreeg Laurier het te druk met haar nieuwe boek, dat bij Querido moet verschijnen. Het opzetten van een nieuw tijdschrift kost nu eenmaal 'onevenredig veel tijd', legt hij uit.

Volgens Vermij heeft de voltallige redactie indertijd met plezier aan Ciao, Bella! gewerkt. Sterker nog, als het aan de redactie had gelegen was de abonnee inmiddels in het bezit geweest van het eerste nummer. Teksten en illustraties voor een themanummer over 'Vrouw en Dier' lagen al bij de vormgever, aldus Vermij. Maar de 'grootse en meeslepende aanpak' van Vassallucci maakte de uitgave erg duur. 'We zagen de bui eigenlijk al hangen.'

Vermij kan begrip opbrengen voor het feit dat het tijdschrift met zoveel trompetgeschal is aangekondigd. 'Een jonge uitgeverij moet risico's nemen. Je kunt van te voren niet alles inschatten.' Het eindigde in een 'uitputtingsslag'. De uitgeverij wilde geen bindende afspraken maken over de nog te verschijnen nummers. 'Een vervelende affaire.'

Het redactioneel van het nulnummer lijkt achteraf van profetische waarde: 'Wij meten met vele maten. Wij maken het zeer bont.'

Op wie die woorden slaan, is aan de abonnee.

 

Copyright: de Volkskrant