Ciao, Bella! heet een nieuw literair tijdschrift onder redactie van Josien Laurier, Lucie Th. Vermij, Désanne van Brederode en Elsbeth Brouwer. Josien Laurier, de hoofdredactrice, debuteerde in 1993 met de roman Een hemels meisje en publiceerde vervolgens Het zal de liefde wel zijn. Désanne van Brederode liet daarop van zich horen, toen haar boek Ave Verum Corpus, Gegroet waarlijk lichaam uitkwam, en Lucie Th. Vermij, mede-oprichtster van het tijdschrift Surplus, kennen we van haar biografische schetsen van Willy Corsari, Clara Eggink en Henriëtte van Eyk. Elsbeth Brouwer studeerde wiskunde en filosofie en organiseerde literaire avonden voor de Stichting Perdu in Amsterdam.

Kennelijk hebben deze vier, geïnspireerd door de kwaliteit van de pasta in hun grootstedelijke pizzeria, gemeend dat er wel plaats was voor een nieuw blad te midden van de vele, grotendeels noodlijdende Nederlandse literaire tijdschriften. Je moest alleen een wat andere 'invalshoek' bedenken, een tikkeltje Italiaanse luchthartigheid, in plaats van al dat Nederlandse gezeur.

Wat dat laatste betreft zetten de dames je met hun eerste nummer al meteen op het verkeerde been. Want op een niet ècht geslaagde 'Cappuccino' van hoofdredactrice Laurier na, – een kryptisch verhaal rond het zo Italiaanse kopje koffie – schotelt Ciao, Bella! de lezer toch vooral een tamelijk on-Italiaans ratjetoe voor.

Het is moeilijk daarvan de receptuur te beschrijven. Je kunt hooguit zeggen dat dit eerste nummer van Ciao, Bella! met verhalen, gedichten en essays – net als alle andere Nederlandse tijdschriften – de zwaarte van het bestaan niet uit de weg gaat, zoals uit het thema, 'Lijfsbehoud', blijkt. Onder die noemer is een groot aantal, sterk wisselende bijdragen verzameld, die evengoed in een ander Nederlands blad hadden kunnen staan.

Of Ciao, Bella! zich in de toekomst van de concurrentie zal kunnen onderscheiden is afhankelijk van de kwaliteit die de redactie 'grensoverschrijdend' zal weten te vinden (want dat men de grens over wil, is wel duidelijk). Leuke dingen als strips, een horoscoop, een heuse kookrubriek en een tamelijk onorthodoxe typografie – die meer voor kijkers dan voor lezers bestemd lijkt te zijn – zijn in dat opzicht niet voldoende. Die opsmuk vermag niet te verhullen dat in dit nummer vooral auteurs aan bod komen, die in andere bladen niet meer of nog niet aan de bak komen, zoals de pizza-bakker dat zo treffend weet uit te drukken. Het gaat om dat 'nog niet'.

 

Ciao, Bella!, 1996, nr. 0, fl. 10,-.

Copyright: de Volkskrant