Josien Laurier is een eigenzinnig schrijfster. In haar romans "Een hemels meisje" (1993), "Het zal de liefde wel zijn" (1994) en "Voor ons ligt een dag van bramenjam" (1997) liet ze in toenemende mate zien een haarscherp gevoel voor het absurde te hebben. Ook in "De Verhalenbundel" uit 2005 weet ze de grenzeloosheid op te zoeken, terwijl ze als schepper haar eigen creaties toch strak bestuurt.

Geheel passend in de lijn van haar schrijverschap verscheen bij Querido haar pamflet "Onze stralende toekomst" waarin ze op uiterst originele wijze voorstellen lanceert om de problematiek van onze wereld het hoofd te bieden. Onverdraagzaamheid ten opzichte van mensen en religies, politieke controversies, de grote verschillen tussen arm en rijk: Laurier weet met kleurrijke ideeen de wereld te herscheppen.

Een utopie? Ja, de schrijfster geeft het grif toe: "Dit boek is een pleidooi voor de utopie, een vorm van onderzoek die te weinig wordt uitgevoerd." Niet gehinderd door wat voor onmogelijkheden dan ook, filosofeert Laurier er in haar pamflet dus lustig op los.

Hoe kan de wereld toleranter worden? Door de ‘opschuifmethode’, betoogt de auteur. We gaan gewoon in het huis van onze buren wonen, vervolgens schuiven we een maand later weer een plekje verderop en zo gaat dat maar door. Wonen wordt een avontuur, een wereldreis. En dan bepleit de ze ‘uitwisselmethode’: kinderen worden na hun geboorte aan ouders in een ander werelddeel afgestaan. Blanken groeien op in Afrika en Afrikanen hier. Kinderen zijn zo van iedereen. Door hen lief te hebben, verwezenlijken we als vanzelf een betere wereld, is de gedachte.

Dan breekt de auteur nog een lans voor de omgekeerde geldstroom (men krijgt betaald voor vrije tijd, men moet betalen om te werken), voor het wisselregime (de op een partij uitgebrachte stemmen bepalen de duur van de regeringsperiode), voor politiek zonder politici maar met principes en voor een wereldregering zodat supermachten verdwijnen.

Wat verfrissend aan de grenzeloosheid van Josien Laurier is, is dat ze aantoont dat het loslaten van rigide denkpatronen soms verrassende invalshoeken oplevert, manieren van kijken naar de wereld die we als rationele wezens direct zouden verwerpen. We zijn het aan onszelf verplicht ‘scheppers van een stralende toekomst te zijn.’ Het voortvarend gaan bedrijven van ‘de exacte wetenschap van de mogelijke oplossingen’ is daarin wellicht een eerste belangrijke stap.